کشاورزی زیستی(Biofarming) با محوریت استفاده از پروبیوتیک‌های گیاهی و حشرات مفید، رویکرد مدیریتی مهمی در توسعه کشاوزی پایدار محسوب می‌شود. طبق پیش‌بینی‌های انجام‌گرفته، در سال 2100 میلادی جمعیت جهان به یازده میلیارد نفر خواهد رسید. برای تامین نیاز غذایی این جمعیت باید تولیدات کشاورزی افزایش یابد (تقریباً معادل 8/1 درصد افزایش بازدهی در سطح هر مزرعه). محدودیت‌های منابع آب و خاک، توسعه کشاورزی را با مشکلات جدی مواجه کرده است. براساس آمارهای رسمی، میانگین بارش کشور، ۲۵۰ میلی‌متر، یک سوم متوسط بارندگی جهان بوده، قسمت اعظم مناطق کشور را اقلیم خشک و فراخشک در برگرفته و اقلیم مرطوب نیز بخش‌های اندکی از کشور را پوشش داده است. باتوجه به نقشه اقلیمی ایران، 36 درصد اقلیم فراخشک، 29 درصد اقلیم خشک بیابانی، بیست درصد اقلیم نیمه‌خشک، پنج درصد اقلیم مدیترانه‌ای، سه درصد اقلیم نیمه‌مرطوب و هفت درصد اقلیم مرطوب را فرا گرفته است. به دلیل این محدودیت‌ها، 78/49 درصد سطح زیر کشت محصولات زراعی کشور در شرایط دیم کشت می‌شود. در این میان تنش خشکی سبب کاهش شدید عملکرد در گیاهان زراعی گردیده است. بنابر آمارهای رسمی منتشرشده، حدود 5/15 میلیون هکتار از اراضی ایران تحت تنش شوری است که حدود 4/9 درصد از اراضی کل را تشکیل می‌دهد. به‌طوری‌که در ایران حدود پنجاه درصد از عملکرد گیاهان تحت تاثیر تنش شوری قرار دارد که در‌نهایت، سبب خسارت اقتصادی قابل توجهی به بخش کشاورزی می‌شود.
ابتدای صفحه